Γράφει ο Αλέξανδρος Καρράς
Τα τελευταία χρόνια έκανε την εμφάνισή του το φαινόμενο σπίλωσης και κατασυκοφάντησης των εθνικών συμβόλων του νέου Ελληνισμού και μάλιστα εντός του χώρου των εθνικιστών. Μέχρι τώρα η προσπάθεια αυτή γινόταν αποκλειστικά από την εγχώρια αριστερά και τους κομμουνιστές και πάσης φύσεως αντιφασίστες. Πέρα όμως από τους εγχώριους εχθρούς των εθνικών ιδεών και της ελληνικής ηρωικής ιστορίας, αυτό συνέβαινε κι από εκείνους που ανέκαθεν εποφθαλμιούσαν τα εδάφη της Μακεδονίας. Όλα αυτά εντάθηκαν με την συμφωνία των Πρεσπών που προκάλεσε την αντίδραση της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, ο οποίος διαδήλωσε σε όλη την Ελλάδα με τεράστιο όγκο παρουσίας και αιματηρές συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής του κράτους. Ο ελληνικός λαός πάντα όταν μιλάει για τη Μακεδονία έχει για σύμβολά του τον Παύλο Μελά και τον Ίωνα Δραγούμη. Έτσι και στα συλλαλητήρια κατά της συμφωνίας των Πρεσπών χρησιμοποιήθηκαν πολλά πανό με τις μορφές τους ή τα λόγια του Δραγούμη για τη Μακεδονία (Αν τρέξουμε να σώσουμε τη Μακεδονία εμείς θα σωθούμε).
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΓΙΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ,
ΚΑΙ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΩΝ ΠΡΕΣΠΩΝ
Επί Τσίπρα λοιπόν, δηλαδή επί αριστερής κυβερνήσεως, δόθηκε το όνομα «Βόρεια Μακεδονία» στους Σκοπιανούς. Οι κομμουνιστές είναι γνωστό τοις πάσι ότι τα χρόνια των αγώνων των Ελλήνων για την προσάρτηση της Μακεδονίας στο ελληνικό κράτος προπαγάνδιζαν περί ενός ανεξάρτητου μακεδονικού λαού, με δική του μακεδονική γλώσσα και υπέρ της ανεξαρτησίας του μακεδονικού λαού!
Ενδεικτικά μερικά αποσπάσματα από την εφημερίδα «Ριζοσπάστης»:
ΝΑΖΙΣΤΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΕΠΙ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ
Αυτό που ήθελαν να κάνουν οι κομμουνιστές, έγινε τελικά προσωρινά επί γερμανικής κατοχής με διαταγή του ίδιου του Χίτλερ. Ακολουθεί η μετάφραση εγγράφου της 5ης Σεπτεμβρίου του 1944 για αναγνώριση Ανεξάρτητης Μακεδονίας από το Γ’ Ράιχ την οποία έκανε η Ελένη Παπαδοπούλου από τα γερμανικά:
ΑΠΟΡΡΗΤΗ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΡΑΪΧ
Να χρησιμοποιηθεί μόνο ως διαβαθμισμένη πληροφορία.
Έκτακτη αμαξοστοιχία: 5 Σεπτεμβρίου 1944 – 1:07′
Άφιξη: ” ” ” – 1:40′
No. 1937 από τις 5/9
Τύπος και ραδιόφωνο) BRAM 940/44 R
…………………………………
…………………………………
………………………………… Diplogerma1 Σόφια
Ειδική πορεία – Tel.i.Z.(geh.Ch.V.)
Απόρρητο σημείωμα για τις απόρρητες υποθέσεις του Ράιχ
Απόρρητες υποθέσεις του Ράιχ
(δυσανάγνωστο)
Προς τον Πρέσβη:
Κατόπιν της τηλεγραφημένης εντολής την 1/9/1944,
Ο Φύρερ διέταξε εκ νέου ν’ ακολουθήσει τώρα η ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Μακεδονίας χωρίς άλλη καθυστέρηση.
Ως εκ τούτου, ο Υπουργός Εξωτερικών του Ράιχ σας ζητά να πράξετε παρά τους ενδοιασμούς σας τα δέοντα και να αναφέρετε τηλεγραφικώς, και ταυτόχρονα να μας δηλώσετε, σε ποιον από ‘σας θ’ ανατεθεί η διεύθυνση της ενέργειας και ποιο σώμα θα υλοποιήσει τη διακήρυξη της ανεξαρτησίας της Μακεδονίας.
Ράινεμπεκ
ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΜΕΛΑ
Ο Κώστας Κάππας είναι καθηγητής Ιατρικής Φυσικής-Ακτινοφυσικής του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Λάρισας και του Ιατρικού Τμήματος Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και υποστηρικτής του ΚΚΕ. Το ότι είναι υποστηρικτής του ΚΚΕ ο εν λόγω καθηγητής δεν μας αφορά και δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Ο κύριος Κάππας έχει γράψει ένα άρθρο κατά του Παύλου Μελά και του Μακεδονικού Αγώνα των Ελλήνων εν συνόλω υπό τον τίτλο «Ο Βάλτος, ο Παύλος Μελάς, οι Μακεδονομάχοι και οι εθνικοί μύθοι» το οποίο δημοσιεύθηκε τον Ιανουάριο του 2019, όλως τυχαίως βεβαίως βεβαίως…
Μια άλλη πηγή που χρησιμοποίησε ο κύριος Κώστας Κάππας είναι το βιβλίο του Δημήτρη Λιθοξόου του οποίου άρθρο κατά του Παύλου Μελά εντοπίζεται σε ιστολόγιο με σλαβικούς χαρακτήρες και τιτλοφορείται ως «ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΟ». Μεταξύ άλλων το συγκεκριμένο ιστολόγιο παραπέμπει στο «Ουράνιο Τόξο» Πολιτικό κόμμα Εθνικά Μακεδόνων στην Ελλάδα, δηλαδή σε κόμμα που υπονομεύει την ελληνικότητα της Μακεδονίας μας. Ο Δημήτρης Λιθοξόος το 2011 προλόγισε αναδημοσίευση ενός κειμένου του Γιάννη Λάζαρη που αμφισβητούσε τον ηρωισμό του Παύλου Μελά.
Το άρθρο του Δημήτρη Λιθοξόου χλευάζει τον Μακεδονικό Αγώνα των Ελλήνων αμφισβητώντας την ελληνικότητα του πληθυσμού της Μακεδονίας:
«Αυτός ωστόσο ο “ηρωικός αγώνας” υπάρχει μόνο στα βιβλία των ελλήνων ιστορικών. Ο πραγματικός ελληνικός αντιμακεδονικός αγώνας, όπως πρέπει να λέγεται, είναι η συστηματική προσπάθεια που κατέβαλε το ελληνικό κράτος στις αρχές του αιώνα, για να χτυπήσει το εθνικό – δημοκρατικό αυτονομιστικό κίνημα των Μακεδόνων.
Στον αγώνα αυτόν, το ελληνικό κράτος και εθνικιστικό παρακράτος, συμμάχησε με το οθωμανικό κατεστημένο της εποχής. Λεφτά και όπλα διετέθησαν άφθονα, για τη συγκρότηση και αποστολή ένοπλων μισθοφορικών ομάδων σε μη κατοικούμενα από Έλληνες μακεδονικά εδάφη, για να τρομοκρατήσουν το μακεδονικό πληθυσμό και να ανακόψουν τη διαδικασία της μακεδονικής εθνογένεσης.
Εν συνεχεία το ιστολόγιο «ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΟ» παραθέτει το άρθρο «ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ: ΕΝΑΣ ΗΡΩΑΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΟΛΕΜΗΣΕ ΠΟΤΕ!» του Γιάννη Λάζαρη, ο οποίος είναι ηλεκτρολόγος-μηχανολόγος Ε.Μ.Π. και διευθυντής του διαδικτυακού περιοδικού “Ελεύθερη Έρευνα” – www.freeinquiry.gr.
Ο Γιάννης Λάζαρης μεταξύ άλλων είναι συγγραφέας οκτώ βιβλίων που εναντιώνονται στην ιστορία του ελληνικού έθνους, τον εθνικισμό και τον χριστιανισμό. Ας δούμε μερικά από αυτά:
Προσφάτως εξέδωσε βιβλίο για τον ρατσισμό και το μίσος που υπάρχουν στα ιερά βιβλία του χριστιανισμού.
Το 2016 εξέδωσε βιβλίο όπου κατασυκοφαντεί τον εθνικό μας ποιητή, Διονύσιο Σολωμό, κατηγορώντας μάλιστα τον εθνικό μας ύμνο για εθνικιστικό και θρησκευτικό μίσος! Τα όσα γράφει για τον Σολωμό εν συντομία:
| «O Διονύσιος Σολωμός δεν έλαβε μέρος στα πολεμικά γεγονότα του ʼ21 αν και τότε ήταν νεός 23 ετών, υγιέστατος. Ποτέ του δεν κράτησε όπλο ούτε καν πάτησε το πόδι του στην Ελλάδα, ακόμα και μετά τη δημιουργία του κράτους. Αν και είχε μεγάλη περιουσία δεν διέθεσε τίποτε για τις ανάγκες των επιχειρήσεων του ʼ21. Ποτέ δεν αποδείχθηκε, ότι ήταν μέλος της Φιλικής Εταιρείας, όπως δήθεν αφήνουν να διαφανεί διάφοροι βιογράφοι του. Γράφτηκε στη Νομική Σχολή ιταλικού πανεπιστημίου, αλλά δεν αποφοίτησε, παρόλο, που διέθετε όλα τα απαιτούμενα υλικά μέσα. Ουδέποτε απόκτησε οικογένεια, ούτε είχε ποτέ του σχέσεις με γυναίκα. |
Διακρινόταν για τη βαρύθυμη νωθρότητά του. Ήταν ευερέθιστος, ιδιότροπος, μισάνθρωπος, ακοινώνητος, δυσπρόσιτος, δύσπιστος προς τους γνωστούς του, αλλά και άβουλος· ένας οκνηρός και αργόσχολος πλούσιος, που μεθούσε. Ένας αλκοολικός.
Ο εβραϊκής καταγωγής πλούσιος πατέρας του, του είχε αφήσει μεγάλη κληρονομιά, η οποία όμως, διεκδικήθηκε κι από διάφορους άλλους. Η μοναδική του έγνοια σε όλη του τη ζωή ήταν να μην χάσει στα δικαστήρια την περιουσία αυτή και τίποτε άλλο. Τα ποιήματα που έγραφε, ούτε ο ίδιος τα είχε σε εκτίμηση. Χρημάτιζε τους κριτικούς να του γράφουν καλές κριτικές, όπως έχει ο ίδιος παραδεχθεί. Λόγω της οκνηρίας του τα παρατούσε χωρίς καν να τα τελειώσει. Μόνο δυο ποιήματά του είναι ολοκληρωμένα, τα οποία εκδόθηκαν όσο ζούσε. Όλα τα υπόλοιπα, που είχαν μείνει ανολοκλήρωτα, τα μάζεψε ένας φίλος του και τα εξέδωσε μετά το θάνατό του.
Η χριστιανική κι εθνικιστική κριτική της Ρωμιοσύνης έντυσε το Σολωμό με πυκνή ομίχλη από διάφορους μύθους. Στο βιβλίο επιχειρείται να διαλυθούν οι μύθοι αυτοί, να παρουσιαστεί χωρίς παρωπίδες και να αποκαλυφθεί ο πραγματικός βίος και πολιτεία του Διονύσιου Σολωμού, ο οποίος επί σχεδόν δυο αιώνες βρίσκεται στο απυρόβλητο. Στα πρώτα κεφάλαια περιγράφονται άγνωστες –ενοχλητικές για το κατεστημένο– λεπτομέρειες της ζωής του.
Στη συνέχεια γίνεται κριτική του έργου του (άτεχνοι ημιτελείς στίχοι, αντιγραφές από άλλους ποιητές ή εκκλησιαστικά κείμενα κ.λπ.).
Τέλος, αναλύεται ένα μακάβριο, εμπνευσμένο από την «Παλαιά Διαθήκη» ποίημα του, πρωτοφανούς αγριότητας, εθνικιστικού και θρησκευτικού μίσους, γεμάτο αίμα, φρίκη, θάνατο και αποτροπιασμό, στο οποίο δοξολογείται η σφαγή αμάχων κι εξυμνούνται οι σφαγιαστές, ενώ τα θύματα απαξιώνονται. Πρόκειται για τον «Ύμνο εις την Ελευθερίαν», οι δύο πρώτες στροφές του οποίου αποτελούν τον εθνικό ύμνο του κράτους μας.»
Τα όσα γράφει για το 1821 συκοφαντούν την Εθνεγερσία και τον αγώνα των Ελλήνων παρουσιάζοντάς την ως πλιάτσικο κι όχι ως αγώνας Υπέρ Πίστεως και Πατρίδος. Παραθέτω τα όσα γράφει το οπισθόφυλλο του βιβλίου του:
«Ποια ήταν τα κίνητρα αυτών, που ξεσηκώθηκαν το 1821; Γιατί το έκαναν; “Για του Χριστού την πίστιν την αγίαν και της πατρίδος την ελευθερίαν”; Ήταν εθνικά τα κίνητρά τους ή θρησκευτικά ή και τα δυο μαζί, όπως κατά κόρον προπαγανδίζεται από τη δημιουργία του κράτους και εντεύθεν; Ή μήπως ήταν κοινωνικά/ταξικά, όπως υποστηρίχθηκε αργότερα, από ορισμένους αριστερίζοντες θεωρητικούς;
Αν ανατρέξουμε στα κείμενα που μας άφησαν οι ίδιοι οι “αγωνιστές” του ’21 (απομνημονεύματα κ.ά.) ή στα χρονικά που έγραψαν διάφοροι ξένοι αξιωματικοί και φιλέλληνες, θα βρούμε απίστευτες περιγραφές που μαρτυρούν ότι ο μοναδικός σκοπός των ξεσηκωμένων ήταν το πλιάτσικο. Αρβανιτόβλαχοι κ.λπ. επήλυδες στο σύνολό τους εξάλλου, δεν είχαν καμία ελληνική εθνική συνείδηση, αλλά ενεργούσαν με εντελώς ταπεινά κίνητρα.
Ενώ κέρδιζαν σε μάχες, πολλές φορές άφηναν τους οθωμανούς που κατεδίωκαν να φεύγουν και ασχολούνταν με τη λαφυραγωγία αλληλομαχώντας άγρια μεταξύ τους. Πολιορκούσαν τα κάστρα ανυπομονώντας πότε θα πέσουν, γιατί λαχταρούσαν να σφάξουν τους οθωμανούς (άνδρες, γυναίκες, παιδιά αδιακρίτως), ώστε να προσπορισθούν τα τιμαλφή τους (κοσμήματα, οικιακά είδη κλπ.). Δεν άφηναν -κυριολεκτικά- ούτε καρφί στον τοίχο! Άνοιγαν ακόμα και τους οθωμανικούς τάφους.
Για το δημόσιο ταμείο δεν περίσσευε βέβαια τίποτε, γι’ αυτό σύντομα αναγκάστηκαν να αρχίσουν τα δάνεια από το εξωτερικό. Κι αυτά όμως, τα διαγούμιζαν οι “ημέτεροι” κι έτσι πάλι με άδειο ταμείο έμεναν, αλλά επιπλέον ήταν και χρεωμένοι. Νοοτροπία και καταστάσεις, που διαιωνίζονται έκτοτε και φτάνουν με ολέθρια αποτελέσματα μέχρι τις μέρες μας.»
Το άρθρο για τον Παύλο Μελά δεν είναι άλλο από ένα κεφάλαιο του βιβλίου του Γιάννη Λάζαρη με τίτλο «ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ – ΑΠΌ ΤΟ ΜΥΘΟ ΣΤΗΝ….ΙΣΤΟΡΙΑ» και το δημοσίευσε αρχικά στο διαδίκτυο το 2014, δηλαδή λίγο πριν έρθει στην κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ και προκύψει η συμφωνία των Πρεσπών.
Στο βιβλίο αυτό εναντιώνεται στον εθνικισμό της οικογένειας Δραγούμη, του Παύλου Μελά, στον εκδότη της εφημερίδας «ΕΜΠΡΟΣ» Δημήτρη Καλαποθάκη και τον μητροπολίτη Γερμανό Καραβαγγέλη χρησιμοποιώντας πηγές αμφίβολες και ανυπόστατες ή ερμηνεύοντας επιστολές του Παύλου Μελά με τρόπο εμπαθή, παραποιώντας το αληθινό νόημα του περιεχομένου τους. Μεταξύ άλλων θέτει στο στόχαστρό του και την ορθοδοξία υποστηρίζοντας ότι ο Μακεδονικός Αγώνας δεν έγινε για τα εδάφη αλλά για την επαναφορά του πληθυσμού των μακεδονικών εδαφών στο πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως! Στοιχειώδεις γνώσεις της ιστορίας αποδεικνύουν φυσικά ότι ο αγώνας έγινε για την απελευθέρωση των Ελλήνων της Μακεδονίας και της προσάρτησης της Μακεδονίας στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος. Κατηγορεί επίσης όλες αυτές τις μορφές των εθνικιστών που πρωτοστάτησαν στην οργάνωση του Μακεδονικού Αγώνα ότι έφαγαν τα χρήματα του αγώνα!
Τουλάχιστον δε στερεί τον τίτλο του εθνικιστή από τον Δραγούμη και τον Μελά, όπως επιχειρούν διάφοροι περιθωριακοί κύκλοι. Γράφει μάλιστα κατηγορώντας τον εθνικισμό της τότε εποχής και του σήμερα:
«Το εθνικιστικό παρακράτος στην αρχή, αλλά και το ίδιο το κράτος στη συνέχεια, συμμάχησαν άτυπα με τις οθωμανικές αρχές. Λεφτά και όπλα διατέθηκαν άφθονα για τη συγκρότηση και αποστολή σε μακεδονικά εδάφη ―όχι τακτικού στρατού, αλλά― μισθοφορικών ομάδων, των οποίων ο αριθμός έφτασε συνολικά τους 2.000 περίπου άνδρες… Στις σελίδες του βιβλίου ‒με βάση κυρίως τα δημοσιευμένα απομνημονεύματα και ημερολόγια των ίδιων των μακεδονομάχων‒ παρουσιάζεται η πραγματική φύση του Μακεδονικού Αγώνα, τον οποίο οι διαχρονικοί εθνικιστικοί κύκλοι έχουν μυθοποιήσει και χρησιμοποιούν κατά το δοκούν μέχρι και σήμερα. Στην ουσία, πρόκειται για ένα πέρασμα από τον μύθο στην …ιστορία.»
Στο τέλος του βιβλίου ο Γιάννης Λάζαρης μιλάει για μεγαλοϊδεατισμό που επιβιώνει στις μέρες μας κι ο οποίος αρνείται το όνομα Μακεδονία στους γείτονες Σκοπιανούς και κατηγορεί όσυς τιμούν τον Δραγούμη και τον Μελά. Όλα αυτά το 2014, λίγο πριν ο ΣΥΡΙΖΑ έρθει στην εξουσία κι ανοίξει το ζήτημα του ονόματος των Σκοπίων:
«Οι εθνικιστικοί – θρησκευτικοί φανατισμοί και οι μεγαλοϊδεατισμοί, που καλλιεργήθηκαν από τους εθνικιστές και παρέσυραν σύσσωμη τη Ρωμιοσύνη της εποχής (λαό, κυβερνήσεις, κόμματα) δεν οδήγησαν μόνο στο αναίτιο Μακεδονικό μακελειό, αλλά κυρίως στις δύο μεγάλες ήττες (ʼ97 – ʼ22). Η ιδεολογική κυριαρχία της «Μεγάλης Ιδέας» δεν επέτρεπε να γίνει αντιληπτό το ανεδαφικό της αναβίωσης του Βυζαντίου. Η ιδεολογία της εκτροχίασε πολιτικά το νέο κράτος και το οδήγησε το 1922 στη μεγαλύτερη καταστροφή της Ιστορίας του, που παρόμοια ουδείς κατακτητής είχε έως τότε καταφέρει.
Στις μέρες μας η Ρωμιοσύνη σύσσωμη τιμάει τους μακεδονομάχους με διάφορους τρόπους, με βιβλία, με παρελάσεις, με φλογερούς πατριωτικούς λόγους σε διάφορες επετείους, ακόμα και μετονομάζοντας ολόκληρα χωριά. Έτσι έχουμε χωριό Ίδα (ψευδώνυμο του Ίωνα-Ιωάννη Δραγούμη) στην Πέλλα, Παύλο Μελά στην Καστοριά, Κώττα στη Φλώρινα κ.τλ..
Ο μεγαλοϊδεατισμός εξακολουθεί να επιβιώνει στις συνειδήσεις των Ρωμιών, ενώ καλλιεργείται ακόμα στις Ένοπλες Δυνάμεις. Το βυζαντινορθόδοξο κόμμα συνεχίζει να βαδίζει στα χνάρια της Εθνικής Εταιρείας και παρασέρνει λαό και κυβερνήσεις σε καταγέλαστα εθνικά οράματα και στόχους, όπως το να μην πάρουν οι βόρειοι γείτονές μας το όνομα Μακεδονία, να επαναλειτουργήσει η θεολογική σχολή της Χάλκης κ.λπ.. Η σχιζοφρένεια της Ρωμιοσύνης συνεχίζεται…»
Και θα μου πεις τώρα, καλοπροαίρετε αναγνώστη, «τι μας νοιάζει εμάς τι γράφει κάποιος Λάζαρης για το Μακεδονικό Αγώνα;». Σωστό ερώτημα. Δε μας νοιάζει τι γράφει ο κάθε κομμουνιστής, αριστερός ή αντιφασίστας. Το πρόβλημα ξεκινάει όταν αυτά που γράφουν οι αριστεροί μπαίνουν ύποπτα στον εθνικιστικό χώρο.
Τον Σεπτέμβριο του 2020 δημοσιεύτηκε κείμενο από νεοναζιστική γκρούπα με όλο το περιεχόμενο των πηγών που χρησιμοποιεί ο Γιάννης Λάζαρης στο βιβλίο που δημοσίευσε κατά του Μακεδονικού Αγώνα το 2014.
Με λίγα λόγια το εν λόγω ναζιστικό άρθρο κατηγορεί τον Δραγούμη, τον Μελά, τον Καλαποθάκη και τον Καραβαγγέλη με όλα εκείνα τα αποσπάσματα που παραθέτει κι ο αντιεθνικιστής, αντιχριστιανός και αριστερός Γιάννης Λάζαρης στην ιστοσελίδα «Ελεύθερη Έρευνα».
Φυσικά δεν είχαν το σθένος και την εντιμότητα να παραθέσουν στις πηγές τους και το βιβλίο του Λάζαρη, τα άρθρα του υποστηρικτή του ΚΚΕ Κώστα Κάππα, του Ιού και της ΕΦΣΥΝ, του Ριζοσπάστη, του ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΟΥ.
Προφανώς πίστεψαν ότι δεν θα βρισκόταν κάποιος να ανακαλύψει τα χνάρια της διαδικτυακής διαδρομής που ακολούθησαν για να δημιουργήσουν το δικό τους συκοφαντικό άρθρο κατά του Μακεδονικού Αγώνα.
Λίγο καιρό μετά, τον Οκτώβριο του 2020, ο Τάσος Κωστόπουλος της ΕΦΣΥΝ δημοσίευσε άρθρο με το ίδιο ακριβώς θέμα που είχε παρουσιάσει η νεοναζιστική γκρούπα ένα μήνα νωρίτερα:
Η ΕΦΣΥΝ και η ΚΑΤΙΟΥΣΑ έχουν επίσης δημοσιεύσει άρθρα εναντίον του ΄Παύλου Μελά και του Μακεδονικού Αγώνα των Ελλήνων:
Ουδέποτε θα μπορούσαν να φανταστούν οι κομμουνιστές εν Ελλάδι ότι θα έβρισκαν απήχηση αυτά τα κείμενα στους νεοναζιστικούς κύκλους.
Τελευταία εναντιώνεται στην προσωπικότητα του Δραγούμη και ο αντιπρόεδρος του ΕΛΙΑΜΕΠ Θάνος Βερέμης, παίρνοντας μάλιστα θέση υπέρ του Ελευθερίου Βενιζέλου. Μην ξεχνάμε ότι ο Θάνος Βερέμης είναι εκείνος που μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑΙΟ Πέτρο Τατσόπουλο υποστήριζαν σε ντοκιμαντέρ του ΣΚΑΪ πριν λίγα χρόνια ότι οι Έλληνες είχαν μια άριστη συμβίωση με τους Τούρκους κι ότι οι Τούρκοι δημιούργησαν πολιτισμό στα ελληνικά εδάφη, ενώ αμφισβητεί μάλιστα και την βιολογική σύσταση του ελληνικού λαού, παραφράζοντας ακόμα και τον Παπαρρηγόπουλο και χρησιμοποιώντας τον Φαλμεράιερ!
Όταν βλέπουμε σύσσωμη την Αριστερά, το ΕΛΙΑΜΕΠ, την ΕΦΣΥΝ και κάτι περίεργες ιστοσελίδες τύπου «ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΡΕΥΝΑ» και «ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΟ» να πολεμούν λυσσαλέα την προσωπικότητα του Μελά ή του Δραγούμη, τότε έχουμε τα καλύτερα διαπιστευτήρια ότι βρισκόμαστε στην σωστή πλευρά της ιστορίας.
Γιατί άραγε η Αριστερά, το ΕΛΙΑΜΕΠ, η ΕΦΣΥΝ και οι εγχώριοι νεοναζί επιχειρούν λυσσαλέα να πείσουν ότι ο Δραγούμης κι ο Παύλος Μελάς δεν ήταν τίμιοι εθνικιστές και αγωνιστές του ελληνικού έθνους; Τι τους συνδέει; Το αφήνουμε στην κρίση του κόσμου του εθνικιστικού χώρου!
Για τον Παύλο Μελά έχω απαντήσει σε όλες αυτές τις κακοήθειες τον Οκτώβριο του 2016 με το άρθρο «Τέλος στα ψέμματα για τον ήρωα Παύλο Μελά»
Να τονίσω ότι ο Δραγούμης στο βιβλίο «Μαρτύρων και ηρώων αίμα» γράφει «σώνουν οι μάρτυρες, γενήτε ήρωες», δίνοντας το μήνυμα ότι ο Μελάς ήταν ένας μάρτυρας που θυσιάστηκε για τη Μακεδονία κι ότι πλέον έπρεπε να βρεθούν ήρωες κι όχι άλλοι μάρτυρες για να ελευθερωθεί η Μακεδονία.
