Χθες έγινε γνωστό ότι ο Λευτέρης Πανούσης μετά από πολυετή αγώνα με μια σπάνια μορφή καρκίνου, υπέκυψε εν τέλει. Αγωνίστηκε πολύ και το πάλεψε για να ζήσει όσο περισσότερο μπορούσε. Και το κατάφερε. Πέντε χρόνια ζωής του έδιναν οι γιατροί, τόσα κατάφερε να αντέξει. Πριν από μόλις μία εβδομάδα του τηλεφώνησα για να μάθω τι κάνει. Μιλήσαμε για μόλις 34”. Η φωνή του ήταν χάλια, μου είπε ότι δεν είναι καλά. Κατάλαβα ότι αυτή τη φορά ο Λευτέρης δεν θα το ξεπερνούσε, δεν θα είχε παράταση. Είχε έρθει η ώρα να ξεκουραστεί.
Ο Λευτέρης ήταν ένας ιδιόρρυθμος χαρακτήρας κι ένα ανεξάρτητο πνεύμα, δεν προερχόταν από τον ευρύτερο εθνικιστικό χώρο. Είχε μια ελεύθερη σκέψη και ήταν πέρα από τις νευρώσεις και τις εμμονές του χώρου. Κράτησε συντροφιά σε πολύ κόσμο ενημερώνοντας καθημερινά το κοινό του πατριωτικού χώρου για διάφορες κινήσεις και πρόσωπα.
Διατήρησε, ακόμα και σε περίοδο που η αρρώστια τον ταλαιπωρούσε πιο έντονα, ένα ιστολόγιο με πολυφωνία κι υπήρξε ο πρώτος που φιλοξένησε ακόμα και φωνές που δεν θεωρούνται εθνικιστικές ή που ο ίδιος δε συμφωνούσε. Αυτό είχε και τα θετικά του και τα αρνητικά του. Ήταν όμως μια καινοτομία και οφείλουμε να του την αναγνωρίσουμε.
Προσωπικά έτυχε να τον γνωρίσω από μια προβοκάτσια νεοναζήδων στα ανοιχτά σχόλια του ιστολογίου του πριν τρία χρόνια. Έκτοτε συνεργαστήκαμε, κάναμε εκπομπές και κυκλοφορήσαμε δύο του βιβλία από τον εκδοτικό μου οίκο. Δεν είχαμε τις ίδιες ιδέες σε πολλά θέματα, ούτε την ίδια κρίση για πρόσωπα και κόμματα του χώρου, ούτε καν στα γεωπολιτικά ζητήματα. Καταφέραμε όμως να συνυπάρξουμε, πράγμα δύσκολο στον χώρο των νευρωτικών και αρτηριοσκληρωτικών.
Κι αυτό είναι το παράδειγμα που μένει από τον Λευτέρη.
Καλό ταξίδι, αγαπητέ Λευτέρη!
