Ποίημα του Τάκη Μπάρλα για το Έπος του ’40. Όποιες κι αν ήταν οι ιστορικές συνέπειες της εμπλοκής της Ελλάδος σε έναν πόλεμο που δεν αφορούσε την ίδια, κι όσο κι αν τελικά το αποτέλεσμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου έπληξε τον εθνικισμό και εδραίωσε την σιωνιστική κυριαρχία με τον φιλελευθερισμό, τον μπολσεβικισμό, τον καπιταλισμό και τον αντιφασισμό, οφείλουμε πάντα να αναγνωρίζουμε την ανδρεία των Ελλήνων φαντάρων. Την ανδρεία αυτή εξάλλου είχε αναγνωρίσει ακόμα κι ο Αδόλφος Χίτλερ στον λόγο του στις 4 – 5 1941: «Χάριν της ιστορικής όμως δικαιοσύνης είμαι υποχρεωμένος να διαπιστώσω ότι εκ των αντιπάλων οι οποίοι μας αντιμετώπισαν, ο Έλλην στρατιώτης πολέμησε ομοίως με παράτολμο θάρρος και ύψιστη περιφρόνηση προς τον θάνατον. Συνθηκολογούσε τότε μόνον, όταν πάσα περαιτέρω αντίσταση απέβαινε αδύνατος και επομένως ματαία». Αυτή η αναγνώριση από τον ηγέτη του καλύτερου στρατού που εμφανίστηκε ποτέ στην σύγχρονη ιστορία δεν μπορεί να βρίσκεται σε ανακολουθία των απογόνων των Ελλήνων φαντάρων. Εξάλλου αυτό συμβαίνει από μια γραφική μειοψηφία γερμανόπληκτων, και ούτε κατά το ελάχιστο στη συνείδηση, πραγματικούς εθνικοσοσιαλιστές.
Ω λόγχη, αστραφτερή στενή λεπίδα,
σαν τις ψυχές μας ίσια και γυμνή,
άντρες εσέ κρατάνε αληθινοί,
που μόνη έχουν τα στήθη τους ασπίδα !
‘Ω λόγχη, αστραφτερή απ’ ατσάλι αχτίδα
στην άβυσσο του νου τη σκοτεινή!
Τ’ ανθρώπου, π’ άψυχη ήταν μηχανή,
στερνή και μόνη απόμεινες ελπίδα !
Λόγχη αντρειωμένων, λόγχη των Ελλήνων,
άστραψες κι αντιλάλησαν οι αιώνες,
κι’ οι σκλάβοι κόσμοι ανάκραξαν μαζί:
Ακόμα η θεία μανία των Σαλαμίνων!
Ακόμη οι Πλαταιές κι οι Μαραθώνες!
Ακόμα των ηρώων το πνεύμα ζή!
