Κωστής Παλαμάς – Στις Θερμοπύλες
Στις Θερμοπύλες ο Λεωνίδας,
Θεοί κυβερνήτες μες’ την καρδιά του
δίδυμοι ο έρωτας της Πατρίδας,
και η καταφρόνεση του θανάτου.
Ήρωας υψώθη μεγαλομάρτυς
Για κείνον έγραψες, Ιστορία,
τ’ όνομα ολόχρυσο και της Σπάρτης
πλάι στης Αθήνας την Πολιτεία.
Μ’ αυτόν τρακόσιοι κι άλλοι Λεωνίδες
λεβεντιά, νιάτα, καρπερά χρόνια,
μάχονται, γέρνουν οι Διγενήδες
στα μαρμαρίνια τα χάρο αλώνια.
Χορός ο δρόμος τους, πανηγύρι,
να λάμψη κάνουν η Αχερουσία.
Για να ξεφύγουν του ήλιου την πύρη,
διαλέγουν ίσκιωμα τη θυσία.
Ακόμα απόμεινε στον αέρα
βούϊσμα, χρυσαετοί σα να κλαγγάζουν,
και οι κορφές γύρω και πέρα ως πέρα
το αντιλαλούνε και το χιλιάζουν:
Ζήσε Πατρίδα μας δοξασμένη !
«Ξένε, αν πατήσης τα χώματά της
Πές της πως μένουμ’ εδώ πεσμένοι,
Πιστοί, και πάντα, στο πρόσταγμά της».
Γεώργιος Δροσίνης – Το πανηγύρι
Της Σπάρτης οι Τρακόσοι γιοί, πριν πέσουν
Νεκροί κάτω απ’ τα περσικά κοντάρια,
Χτένισαν τα μαλλιά, για να φορέσουν
Άξια της δάφνης τα χλωρά κλωνάρια.
Του ύπνου τα χέρια απόψε ας μη σας δέσουν
Τα βλέφαρα. Ξυπνήστε παληκάρια
Και πριν οι κράχτες του όρθρου σας καλέσουν
Λουστήτε και ντυθήτε τα καθάρια.
Λαχταρισμένη χρόνους ήρθεν η ώρα
Ν’ αρχίση το μεγάλο πανηγύρι.
Χαρά στον, που στο χώμα θ’ απογείρη !
Δε θα τον σκιώσουν μαύρα κυπαρίσσια
Για ταίρι της μια νύφη λευκοφόρα
Τον καρτερεί στ’ ανθοστρωμένα Ηλύσια.
