Το παρακάτω κείμενο αποτελεί απόσπασμα από το σύντομο και κατατοπιστικό βιβλίο του αλησμόνητου και ελληνοκεντρικού συγγραφέα και δοκιμιογράφου, Γεωργίου Γεωργαλά ‘’Ελληνικότης’’.
Ο Αλεξανδρινός συγγραφέας προσπάθησε σε όλη του την ζωή μετά το πολιτισμικό σοκ που υπέστη στην Ουγγαρία κατά την Επανάσταση του ουγγρικού λαού το 1956, μιας και υπήρξε ενεργό μέλος της εκεί κομμουνιστικής νεολαίας, και έχοντας κι αυτός εντρυφήσει στα Ιερά γραπτά των Αρχαίων Ελλήνων (όπως είδε το Φως εξ’ αίφνης ο Περικλής Γιαννόπουλος) να επανεύρη την απεμπολούσα ελληνικότητα του και να την διατυπώσει με τον καλύτερο, ευανάγνωστο και ερμηνευτικό τρόπο ως παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές και να χαράξει το όνομα του στους δέλτους της υψηλής διανόησης και του Ελληνικού Ιδεολογικού Προσανατολισμού. Ένας μικρός φόρος τιμής για τον πρόσφατα εκλιπόντα συμπατριώτη μας από την Αλεξάνδρεια!
ΙV. ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΣ ΕΙΔΗ
1.Οικουμενική και Εθνοφυλετική
Υπάρχουν δυο ‘’ελληνικότητες’’. Η μια οικουμενική, ή άλλη εθνοφυλετική. Την πρώτη την έχουν όσοι μετέχουν της Ελληνικής ‘’παιδεύσεως’’, που σημαίνει όχι απλήν γνώσιν των Ελληνικών Αξιών, αλλά και αποδοχή τους και ενσυνείδητη προσπάθεια για βίωση τους σε όλα τα επίπεδα. Την δεύτερη την έχουν όσοι, από καταγωγή, γλώσσα, παράδοση, είναι φορείς αυτών των Αξιών. Η πρώτη ελληνικότης είναι επίκτητη. Η δεύτερη φυσική, βιωματική.
Παράδοσις είναι η ηλικία ενός λαού: σε όλα όσα έζησε, συγκινούν, υπέφερε, δημιούργησε, όλα όσα τον εκφράζουν, τον συγκινούν, μιλούν στην ψυχή του, τον κάνουν να θυμάται,, να ζει, να ελπίζει, να ονειρεύτεται. Η Παράδοσις είναι ζωντανή. Υπάρχει μέσα στον χαρακτήρα, στη νοοτροπία, στην ιδιοσυγκρασία, στην ευαισθησία του Γένους συνολικώς και κάθε μέλους του ατομικώς. Είναι οι αρετές και τα ελαττώματα του. Τα ιδιάζοντα γνωρίσματα του. Η Παράδοσις σε κάνει να λειτουργείς ελληνικά, οδηγούμενος από τις μνήμες, τα βιώματα, τις αξίες του Γένους. Αυτή η φυσική Ελληνικότης, συμπληρούμενη με την Παιδεία, αναδεικνύει τον ολοκληρωμένο Έλληνα, με μια πληρότητα ανέφικτη για τον φορέα της επίκτητης μόνον Ελληνικότητος.
2.Συλλογική και Προσωπική
Και από άλλην άποψιν υπάρχουν επίσης δυο ‘’ελληνικότητες’’. Η συλλογική εθνοφυλετική. Και η ατομική προσωπική. Η πρώτη είναι φορεύς της διαχρονικής Ελληνικότητος δια μέσου των γονιδίων, της συλλογικής μνήμης, των βιωμάτων του Γένους, που συνιστούν το φυλετικό υποσυνείδητο των εξ’ αίματος Ελλήνων. Η δεύτερη είναι η έκφρασις, η εκδήλωσις αυτού του υποσυνείδητου σε ατομικό – προσωπικό επίπεδο. Η γενική Ελληνικότης ‘’υλοποιείται’’ με την ατομική συμπεριφορά – δράσι των φορέων της. Και φυσικά, αυτή η υλοποίησις ποικίλλει σε βαθμούς και επίπεδα, έκταση και ένταση, βάθος και ποιότητα. Η συλλογική Ελληνικότης ταυτίζεται με την οντότητα του Γένους. Η ατομική είναι η έκφρασις της δια του προσώπου κάθε μέλους του.
3. Υποστασιακή και Επίκτητη
Η υποστασιακή ελληνικότης δεν υπάρχει στους μη Έλληνες το γένος. Η επίκτητη ελληνικότης μπορεί να υπάρχει ως αποτέλεσμα παιδείας, αλλά όχι ως έκφανσις της υποστασιακής. Άρα διαφέρει σε ποιότητα και ιδίως σε βάθος και ένταση από εκείνη που εκδηλούται σ’ έναν από καταγωγής Έλληνα. Διότι η σχέσις του τελευταίου με την υποστασιακήν Ελληνικότητα είναι βιωματική, αισθαντική, γονιδιακή – όχι γνωστική. Ο Έλλην το γένος έχει πρόσβαση στο φυλετικό μας υποσυνείδητο, που είναι κλειστό για τον ξένο, όσο και αν αυτός φιλελληνίζει, αφού δεν είναι μέλος της συλλογικής μας οντότητας. Τα στοιχεία όμαιμον – ομόγλωσσον – ομόθρησκον – ομότροπον λειτουργούν ως ‘’σταθερές’’ στον καθορισμό της προσωπικότητας ενός Έλληνος. Ασφαλώς, στην διάπλασιν της προσωπικότητος συμβάλλουν και ‘’μεταβλητές’’, όπως η μόρφωσις, η καλλιέργεια, το περιβάλλον, τα προσωπικά βιώματα, κ.α. Αν αυτές είναι άσχετες προς τις ‘’σταθερές’’ της Ελληνικότητος, όπως λ.χ. μια ξενικήν παιδεία, διαβίωσις σε ξένη κοινωνία, προσχώρησις σε αλλοδαπές αντιλήψεις κλπ. και αν επικρατήσουν, τότε το συγκεκριμένο άτομο μπορεί να φθάσει ως τον αυτό – αφελληνισμό του. Παράδειγμα οι προοδευτικοί κοσμοπολίτες, οι οικουμενιστές, οι ξενομανείς (ποικίλλων ιδεολογικών αποχρώσεων τελευταίως), οι ξενόδουλοι. Έχουμε δηλαδή στρέβλωσις της προσωπικότητος προκαλουμένην από αλλοτρίωσιν των ιδιοτήτων της Ελληνικότητος. Αν το άτομο δεν υποστεί αυτήν την αλλοτρίωσιν, τότε αφομοιώνει τις ξένες επιρροές, τις εξελληνίζει και τις εντάσσει ως στοιχεία γονιμοποιά στην προσωπικότητα του.
Σχόλιο κι επιμέλεια:
Φίλιππος Γ. Νατσιόπουλος
