Ιτιάς κλωνάρι δόστε μου ή ροδοδάφνη τώρα
Στη γη μας δεν φουντόνει πια, σε άλλη βγαίνει χώρα.
Φέρτε κυπαρισσιού κλαδί τη λύρα να στολίσω,
Και θλιβερό, νεκρώσιμο τραγούδι ν’ αρχηνίσω….
Αχ, σε ημέραις σαν αυταίς, π’ ανάστασι μυρίζει
Και το φεγγάρι ο σταυρός της λευθεριάς γκρεμίζει,
Σε μέραις που θα ψάλουνε «Χριστός ανέστη !» άλλοι,
Η λύρα η ελληνική μοιρολογά, δεν ψάλλει !
Φέρτε κυπαρισσιού κλαδί, αυτό σ’ εμάς ταιριάζει
Η δάφνη θέλει μέτωπα ψηλά και δεν μας μοιάζει !
Αλλού, αλλού, σε άλλη γη, σε άλλαις χώρες βγαίνει
Δε τη δροσίζει το νερό μονάχο, τη μαραίνει
Τα παινεμένα της κλαδιά στο αίμα ξεφαντόνουν,
Στα θέατρα και στους χορούς και στ’ άσεμνα τραγούδια
Στους κάμπους της τιμής ανθούν τα’ αθάνατα λουλούδια !
Φύλλο, κλαρί δε βρίσκεται σ’ εμάς, μη το ζητήτε
Στο κοιμητήρι μοναχά δαφνώνα θενά βρήτε.
Εκεί, που η Μαρτιάτικαις νυχτώθηκαν ημέραις,
Της Αγία-Λαύρας τα παιδιά, των νόθων οι πατέρες…
Των νόθων, ναι δεν μοιάζομεν εμείς παιδιά δικά τους,
Και δεν ελάβαμε ζωή απ’ την πλατειά καρδιά τους !
Κείνο το αίμα στέρεψε, που κοινωνία εγίνη
Στου Καραϊσκου την καρδιά, στης Κιάφας το λειοντάρι,
Και σπίθα μια δεν έμεινε απ’ τη φωτιά εκείνη,
Που νύχτα μέρα έκαιγε στη βάρκα του Κανάρη !
Σώπα, θλιμμένη Μούσα μου, παραίτα το φαρμάκι,
Και τον Ανδρούτσο ξέχασε και τον Καραϊσκάκη.
Γίνου καθρέφτης του καιρού που ζης, δυστυχισμένη
Οι ζωντανοί επέθαναν και ζούν οι πεθαμμένοι….
Μη σου ανάβη την καρδιά της Λαύρας το μπαρούτι !
Μήπως θαρρής πως η Ελλάς του Διάκου είναι τούτη ;…
Εκείνη πίστευε Θεό, και τούτη δεν πιστεύει
Εκείνη την ωνόμαζαν Βαλτέτσι, Κακοσούλι,
Στεριά του Μάρκου Μπότσαρη και κύμα του Μιαούλη !
Και τούτη, πως την κράζουνε; πως την καλούν οι ξένοι ;
Δεν έχει πλέον όνομα… και τόνομα πεθαίνει !
Αχ, η Ελλάς επέθανε κ’ οι Έλληνες της όλοι,
Και το μεγάλο χέρσωσαν τα χρόνια περιβόλι !
Από τη μίαν άκρη της έως την άλλη τώρα
Ανάφτει της Ανατολής και καίεται η χώρα.
Ο κόσμος όλος στ’ άρματα τα χέρια του ξαμόνει,
Λαοί με δίχως όνομα στολίζονται με κρίνα,
Και μόνο, μόνο η Ελλάς τα χέρια της σταυρόνει !
Της φθαν’ η Πελοπόννησος, της φθάνει κ’ η Αθήνα….
Τι είναι της Ανατολής το ζήτημα για’ κείνη ,
Και τι, αν τόσα της παιδιά στα σίδερα στενάζουν ;
Αν τη Μακεδονία της ο Σλάβος καταπίνη,
Και την κληρονομιά μας ομόδοξοι ματιάζουν ;…
Φέρτε κυπαρισσιού κλαδί, αυτό σ’ εμάς ταιριάζει,
Η δάφνη θέλει μέτωπα ψηλά και δε μας μοιάζει !
1877
